MENS EN LIJDEN: Oscar et la dame rose - verwerking film

Oscar et la dame Rose (2009)

 

 

De tienjarige Oscar verblijft al een tijdje in het ziekenhuis. Hij lijdt aan een terminale vorm van leukemie. Omdat zijn ouders daarover tegen hem in alle talen hebben gezwegen, wordt hij boos en weigert hij nog met hen te spreken. De enige persoon die Oscar nog vreugde kan geven is Rose, in een vorig leven kampioene worstelen. Oscar geraakt ook bevriend en uiteindelijk verliefd op de eveneens zieke Peggy Blue, die nog meer jonge aanbidders heeft. De sfeer in de film, gedraaid naar het in vele talen vertaalde succesrijke boek van de regisseur en scenarioschrijver, balanceert soms subtiel, dan weer intens, tussen vreugde en droefheid, tussen komedie en drama. Omgaan met leven en dood, ziekte en gezondheid, de plaats van God en het geloof als je dodelijk ziek wordt, kinderlijke vriendschap en verliefdheid in zulk een situatie, al deze thema's worden op een ontroerende en nooit preekachtige manier visueel verteld. Een kleine parel die betovert met een lach en een traan.

 Deze film is zeker een aanrader want de thematiek is zeer herkenbaar.

 

Mijn mening over de film in drie kernwoorden:

   
 Boosheid, ontroerend, aangrijpend

Wat is herkenbaar voor mij:
Iets dat ik wil aangeven is het sneller vergeven wanneer iemand ziek is. Doordat men weet dat Oscar terminaal ziek is en gaat sterven, vergeven hem sneller wanneer hij grappen uithaalt met de meester.
In het echte leven is dit ook zo wanneer je weet dat iemand ernstig ziek is dan ben je voor deze persoon veel milder dan tegen personen die niet  ziek zijn. Eigenlijk zou je de persoon net als de ander moeten behandelen maar doordat je weet dat hij of zij ziek is, laat je meer toe en laat je hem of haar van zijn of haar leven genieten


Wat is niet herkenbaar voor mij:
Wanneer de ouders van Oscar het nieuws te horen krijgen van de dokter willen ze Oscar even niet meer zien. Ze willen het eerst verwerken en laten bezinken. Dit is een moment waarop je je kind moet steunen, zijn laatste dagen met ouders moet kunnen vervullen, nog even plezier beleven en niet alleen moet zijn. Dit vind ik geen goede actie van de ouders. Natuurlijk hebben ze het zelf moeilijk maar ze moeten zich sterk houden voor hun kind.

Wanneer ik zo'n nieuws te horen zou krijgen, zal ik zeker niet reageren zoals de ouders van Oscar. Ik zou reageren zoals de vrienden van hem, zijn laatste dagen samen met hem doorbrengen en zoveel mogelijk mooie herinneringen willen beleven. Ik zou net zoals Madame Rose elke dag een bezoek brengen aan mijn zoon.

Drie scènes die mij erg hebben aangesproken.

1. Beschrijving scène:
Oscar sprak niet meer, enkel nog tegen Madame Rose.  Hij wil niet naar zijn ouders schrijven.  Al zijn vriendjes zijn allemaal bij hem.  Madame Rose bedacht het idee om zijn gedachten en gevoelens op te schrijven.  Ze overtuigt Oscar om zijn brieven naar God te richten.  Oscar gelooft eerst niet in God, maar schrijft hem toch.  Elke dag schreef hij een brief en hing die aan een ballon en liet hem op.

  Gevoelens bij de scène:
Wanneer Oscar niet meer sprak voelde ik medelijden.  Toen Madame Rose afkwam met het idee om brieven te schrijven zodat hij zijn gevoelens kon uiten voelde ik opluchting.  Nu had Oscar toch iemand om mee te communiceren.
 

                      ------------------------------------------------------------------------------------------

2. Beschrijving scène:
Iedereen stond rond Oscar zijn sterfbed om hem samen te begeleiden naar de hemel. Ze moesten een tas koffie gaan drinken van de professor omdat de ouders en Madame rose uitgeput waren van het lange wachten toen op dat moment Oscar heen ging.

   Gevoelens bij de scène:
Toch hoopte ik stiekem in mijn binnenste dat Oscar zou blijven leven.

Het is dan toch uiteindelijk hartverscheurend dat hij sterft op het einde. Zijn geliefden waren er dan nog net niet bij toen hij zijn laatste adem uitblies. Dit is verschrikkelijk.

 

                    ------------------------------------------------------------------------------------------------

3. Beschrijving scène:
Oscar had madam Rose geadopteerd en toen hij stierf, kreeg Rose de koffer van Oscar. De ouders van Oscar hadden de koffer gebracht maar Rose durfde de deur niet te openen. Toen de ouders weg waren, opende ze haar deur en zag ze de koffer van Oscar staan. Ze zakte in elkaar, opende de koffer, las het bijgevoegd kaartje en begon te wenen. Op het kaartje was te lezen dat zij die koffer kreeg omdat zij de enige erfgenaam was van Oscar.

   Gevoelens bij de scène:
Ik vond het een mooi gebaar dat de ouders de koffer brachten naar Madame Rose omdat dit Oscar zijn wens was. Ik voelde mij ook ontroerd toen Rose de koffer opende en het kaartje las.  Ook Madame Rose heeft nu iets materieels waarmee ze aan Oscar kan denken.

Op welke manier hebben de drie scènes hierboven met mijn eigen levenservaring/levensvisie te maken?
 

Toen mijn schoonvader op sterven lag, stond hij ook steeds in contact met God.  Telkens ik hem belde, zei hij dat het tijd was om te gaan.  Het eerste waaraan ik ook denk bij een sterfgeval of ziekte is God.  Geloven is dan nog belangrijker voor mij.  Je lichaam blijft hier op aarde, maar je ziel gaat naar God. 
Toen mijn schoonvader stierf waren wij allemaal nog in België.  We kregen het nieuws en zijn de dag erna naar Turkije vertrokken voor de begraving.  Het is verschrikkelijk om hem dan aan te treffen in een kist terwijl je hem de dag voordien nog sprak. 
De dankbaarheid van de ouders treft me ook.  Tussen al hun verdriet vergeten ze hun naasten niet die ook zoveel verdriet hebben om een kind.  Hun kind heeft nog twaalf leuke dagen beleefd.



Wat wil de regisseur van de film me duidelijk maken en welke boodschap wil hij overbrengen?

Volgens mij wil de regisseur van deze film ons aantonen dat iedereen verschillend reageert:

Oscar: reageert positief op het nieuws en geniet van zijn leven dat hij nog heeft. Hij is ook boos op zijn ouders omdat ze de waarheid niet durven zeggen.

Oscars ouders: zij zijn verdrietig en durven niet te vertellen dat Oscar dood gaat.

Vrienden van Oscar: alle vrienden van Oscar zijn ziek en daardoor behandelen ze elkaar evenwaardig. Ze spelen en lachen met elkaar.

Madame Rose: Madame Rose sluit zich af in het begin want ze wil niets te maken hebben met het ziekenhuis en de kinderen daar. Door Oscar te leren kennen, toont ze haar gevoelens en stelt ze zich kwetsbaar op. Wanneer ze de koffer van Oscar krijgt, begint ze zelf te wenen. De kinderen van Rose stonden versteld dat hun moeder vrijwilligerswerk deed want zij kenden haar als een sterke vrouw die haar gevoelens niet toont. 
Ik denk ook dat de film wil duidelijk maken over één van de moeilijkste problemen ter wereld, dat er zoveel kinderen veel te vroeg dood gaan. Ik hoop nooit mee te maken dat mijn kinderen eerder dood gaan dan ik. 
Ook wil de regisseur aantonen dat je eerlijk hoeft zijn tegenover anderen. De ouders van Oscar waren niet eerlijk tegen hem en hierdoor was hij kwaad. Ik zou ook kwaad zijn, moesten mensen zaken weten waar ik niets vanaf weet en wel belangrijk is (zoals levensduur....).

Volgens mij wil de regisseur ook vertellen dat je op God kunt rekenen wanneer je hem nodig hebt. Wanneer ik het  moeilijk heb dan bid ik ook tot God.



Wat zijn de gelijkenissen en de verschillen tussen mijn visie en die van de filmmaker?

Onze visies hangen nauw samen: In de film komen alle thema’s aan bod m.b.t.  ‘mens en lijden’, ‘mens en medemens’, ‘mens en zingeving’, ‘mens en natuur’ en’ mens en samenleving’.

De regisseur wil  al die aspecten aantonen en ik kan hem hierin volledig volgen.

Mens en lijden: de lijdensweg naar de dood, is er leven na de dood?

Mens en medemens: vriendschap, respect, optimisme, begrip, zorgzaam, vergeven,          

                                        steun, luisteren, sociaal, liefde.

Mens en zingeving: heeft het leven nog zin? Geloof je in God?

Mens en natuur:  Oscar is tevreden met de kleine dingen. Hij geniet van de ballonnen die opgelaten worden naar de hemel. Hij is tevreden met een goed gesprek met madame rose. Daar bloeit hij van open.

Er zijn veel zieke kinderen. Deze kinderen schrijven of tekenen, hoe zij zich voelen. Zij uiten hun emoties op die manier. Het is wel niet altijd gericht naar God. Sommige willen erover praten.  Ik denk dat je hieruit een conclusie kan trekken dat iedereen het lijden op hun eigen manier verwerkt. De één met schrijven of tekenen en de ander door het delen met hun naasten. 

De film had een christelijke boodschap en dit kwam duidelijk naar voren.  Ikzelf ben moslim, maar daar geen enkel probleem mee.
Sommige fragmenten zijn wat overdreven zoals de verschillende worstelwedstrijden van madame Rose. Maar aan de andere kant fleurde Oscar daardoor op. In het echte leven kan dit natuurlijk niet, maar hij probeert ons een beeld te geven hoe je simplistisch iets aan kinderen kan uitleggen en daardoor weer een andere kijk op het leven te hebben.